Jest takie opowiadanie Italo Calvino Mrówka argentyńska. Po polsku ukazało się w 1966 roku w zbiorze 13 współczesnych opowiadań włoskich. Mówi ono o mieszkańcach pewnej wsi pochłoniętych walką z tabunami maszerujących mrówek. Wszystkie swoje myśli koncentrują wokół wielkich owadów. Można rzec, że są sensem ich życia. We wsi działa nawet Towarzystwo do Walki z Mrówką Argentyńską wysyłające do domostw człowieka od mrówek. Ale ludzie nie wierzą w jego skuteczność, przypuszczają, że stawiane przez niego miseczki z melasą są główną przyczyną plagi. Tyle że są tak pogodzeni z nienormalną sytuacją, że brakuje im odwagi, by zbuntować się przeciw człowiekowi od mrówek. Zmowę milczenia przerywa dopiero pewne młode małżeństwo, które od niedawna mieszka we wsi.
Opowiadanie kończy się tym, jak dwójka bohaterów po awanturze zrobionej człowiekowi od mrówek idzie na spacer nad morze. Po dotarciu do celu małżonkowie przekonują się, że życie może płynąć normalnym, radosnym rytmem. Siadają na plaży, ona z obojętnością zauważa, że nie ma mrówek, on, że panuje przyjemny chłodek.
Ostatnia kropka nie kończy tego fenomenalnego opowiadania. Rozrasta się ono w wyobraźni czytelnika do fantastycznych rozmiarów, zmusza go do myślenia, może nawet zamienić się w obsesję. Winić za to należy pisarza. Kreuje on w kafkowskim stylu niepokojącą sytuację osaczenia i nieodwołalności losu, za którą odpowiedzialny jest człowiek, a nie natura.
Mrówka argentyńska jest alegorią, która znakomicie wpisuje się w czas pandemii. Ilekroć czytam o Covid-19 i słucham komunikatów mniej czy bardziej oficjalnych, myślę sobie, że wystarczy tylko wcisnąć przycisk „off” i przestać używać pojęć stworzonych na użytek koronawirusa. Wystarczy tylko odkryć prawdziwy charakter pandemii, uporządkować język, jakim się o niej mówi, a strach sam mija. Jeśli nie wierzycie, przeczytajcie Mrówkę argentyńską Italo Calvino.
Fot. Maria Teneva/Unsplash
