Na film o Jacqueline Kennedy, żonie prezydenta Johna F. Kennedy’ego, warto się wybrać dla Natalie Portman w roli głównej, sprawnej reżyserii Pablo Larraín oraz autentycznych emocji zapisanych niemal w każdym kadrze.
Historię Jackie poznajemy w krytycznym dla niej momencie, gdy ginie jej mąż, 35. prezydent Stanów Zjednoczonych, w zamachu w Dallas w 1963 roku. Jackie musi zmierzyć się z rozpaczą po śmierci męża i odnaleźć sens życia. Wbrew realiom, gdy wciąż nie wiadomo, kto zorganizował zamach, i czy nie zamierza go powtórzyć, Jackie urządza mężowi w Waszyngtonie wspaniały publiczny pogrzeb z udziałem wielu głów państw. Funeralny spektakl wieńczy osobistą historię o imieniu Jackie.
Specjalizujący się w politycznych dramatach chilijski reżyser Pablo Larraín (Neruda, El Club ) i tym razem stanął na wysokości zadania. Nakręcił film prawie że zwarty pod względem dramaturgicznym i emocjonalnym, może cokolwiek przegadany (Jackie opowiada o sobie i swoim życiu dziennikarzowi, zwierza się też księdzu), ale na pewno bardzo interesujący pod względem zdjęć. Kamera bardzo blisko towarzyszy twarzy Natalie Portman, jakby chciała wydobyć uczucia z serca granej przez nią bohaterki, oddaje ikoniczne piękno Jackie, jej styl i elegancję.
Wizualne piękno filmu oddaje charakter małżeństwa Johna i Jacqueline Kennedy, słynnej pary, która ucieleśniała amerykański mit o wiecznej młodości, pięknie i szczęściu, była podziwiana za arystokratyczny styl życia, świadomie wykorzystywała media do budowania swojej popularności. Ale piękno tej pary było zakłócone elementem tragedii, miało w sobie jakiś złowieszczy element śmierci. Najlepiej mówi o tym scena, gdy Jackie przed lustrem oczyszcza twarz z krwi po zamachu. Niepokojąco piękna, jak cały film.
Jackie, dramat, Francja, USA, Chile, reż. Pablo Larraín, w rolach głównych: Natalie Portman i Peter Sarsgaard. Premiera: 3 lutego.
