Naomi Watts w niewdzięcznej roli pisarki cierpiącej na agorafobię i paranoję. Bez makijażu, za to z dużą ilością potu i alkoholu.
Godzina wilka, drugi pełnometrażowy film w dorobku Alistaira Banksa Griffina, został bardzo dobrze przyjęty na festiwalu filmów niezależnych w Sundance w 2019 roku. Film zaskakuje pozytywnie nieszablonowym scenariuszem, fachową reżyserią, przemyślaną i skupioną grą Naomi Watts oraz stylizowanymi zdjęciami na lata 70. Nieco rozwodnione i bez ostrych kontrastów kolory oddają poetykę tamtego kina i stan psychiczny głównej bohaterki. A nie jest on do pozazdroszczenia. Kobieta przechodzi poważny kryzys . Obwinia się o śmierć ojca z powodu opublikowania zaangażowanej powieści Patriarcha, w której skrytykowała amerykański establishment za doprowadzenie do wojny w Wietnamie i wzbogacenie się na niej.
Najwartościowsza jest konstrukcja postaci. June Leigh, tak nazywa się główna bohaterka, była zaangażowana w kontrkulturę lat 60. i urosła do roli ikony pokolenia zbuntowanego przeciw tradycyjnej Ameryce. Jednak pisarkę dopada pod koniec lat 70. nieakceptowana przez nią rzeczywistość. Ukrywa się w mieszkaniu odziedziczonym po babci, położonym w „czarnym” południowym Bronksie. Nie wychodzi z niego, ze znajomymi kontaktuje się jedynie telefonicznie. Ktoś nęka ją dzwoniąc kilka razy do domofonu w nocy, w mieście grasuje seryjny morderca. Za oknem panuje niemiłosierny upał, narasta atmosfera społecznego wrzenia. Dochodzi do zamieszek. Obraz Nowego Jorku w Godzinie wilka jest bliski amerykańskiemu kinu z lat 70., które otworzyło się tematycznie na wszelkie ludzkie i społeczne marginesy. Jest miastem grzechu i upadku z Taksówkarza Scorsese i Klute Pakuli.
Pierwsza część jest nieco ospała, trzeba się przygotować do wolno sączonej psychodramy. W drugiej, wraz z pojawieniem się innych postaci, dochodzą do głosu większe emocje. Kobieta otwiera drzwi swojej znajomej, gońcowi, policjantowi, wynajmuje mężczyznę do seksu. Powoli otwiera się na innych. Jej poczucie zagrożenia wynika z tego, że projektuje własne lęki na otoczenie. Jest więźniem własnej psychiki. Na szczęście nie jest skazana na ciągłe życie w kryjówce. Może pokonać swoje fobie.
Narracja jest poprowadzona obiektywnie. Zostaje zachowana granica między wewnętrznym światem kobiety a zewnętrznym. To pozwala reżyserowi zachować dystans wobec stanu pisarki. Ani jej nie ocenia, ani potępia. Interesuje go tylko samotność kobiety, co czuje, czy odzyska siły do pokonania izolacji. Pod względem ideowym Alistair Banks Griffin raczej nie podejmuje określonego dyskursu, pokazuje jedynie uniwersalną sytuację pisarza cierpiącego na kryzys psychiczny i twórczy.
Film Alistaira Banksa Griffina traci jednak w porównaniu z głośnymi tytułami o kobietach na skraju załamania nerwowego. Artystycznie nie dorównuje oczywiście Wstrętowi i Dziecku Rosemary Polańskiego, z drugiej zaś strony nie dorównuje pod względem napięcia Azylowi Davida Finchera czy też atrakcyjnością przekazu dramatowi Ruperta Goolda Judy. Jego mocną stroną są natomiast bardzo proste i subtelne rozwiązania dramaturgiczne. Przejmujące wrażenie robi, jak kobieta odtwarza kasetę z zapisem swojego wystąpienia w studio TV, podczas którego dowiedziała się o śmierci ojca, czy też jak tańczy w rytmie psychodelicznego rocka granego w nocnej audycji radiowej zatytułowanej Godzina wilka. Z tych drobnych epizodów bije niekłamany autentyzm.
Trudno polecać Godzinę wilka w czasie osłabionych kontaktów społecznych z powodu pandemii, ale jeśli bardziej potraktować ją jako film o wychodzeniu z ciemnych zakamarków duszy, niż przebywaniu w nich, to dlaczego by nie?
Ocena: 4/6
Godzina wilka (The Wolf Hour), USA, Wielka Brytania 2019, dramat psychologiczny (99 min), scen. i reż. Alistair Banks Griffin, w roli głównej Naomi Watts, premiera w USA: 9 grudzień 2019. Emisja w Canal +.
Drogi Czytelniku, jeśli smakują Ci moje teksty, postaw mi symboliczną kawę. DZIĘKUJĘ. (Kliknij w grafikę).:
